در سریال Your Friendly Neighborhood Spider-Man شاهد این هستیم که ماه‌های آغازین فعالیت پیتر پارکر در نقش مرد عنکبوتی به نمایش کشیده می‌شوند. این دوره‌ای‌ست که کم‌وبیش هرگز برای اسپایدرمن تام هالند در دنیای سینمایی مارول دیده نشد و خیلی زود این کاراکتر را در دل رویدادی بزرگ همچون جنگ درونی اونجرز دیدیم. بدین گونه، زمینه‌ای پدید می‌آید تا اسپایدی را در حال یادگیری و آزمون و خطا ببینیم. ولی آیا مارول توانست با این ساخته یک مرد عنکبوتی خام را به درستی به تصویر بکشد؟ این را در بررسی سیزن ۱ سریال Your Friendly Neighborhood Spider-Man از ویجیاتو بخوانید.

زمانی که مارول استودیوز می‌گوید که قرار است اثری ساخته شود که روی روزهای آغازین فعالیت پیتر پارکر با هویت مرد عنکبوتی متمرکز است، ناخودآگاه این تصور پیش می‌آید که این ساخته پیتر بنیادین دنیای سینمایی مارول را پیش از ملاقاتش با تونی استارک و درگیر شدن در وقایع Captain America: Civil War به نمایش می‌کشد. ایده‌ی پایه‌ی سریال Your Friendly Neighborhood Spider-Man نیز چیزی همچون این بود. دست‌کم در مراحل اولیه‌ی ساخت.

در طی پروسه‌ی آفرینش، پدیدآورندگان این اثر انیمیشنی تصمیم گرفتند تا به جای استفاده از پیتر پارکر تام هالند، به سراغ یک پیتر پارکر در مولتی‌ورس مارول بروند که مسیری متفاوت در زندگی نسبت به اسپایدی بنیادین ام‌سی‌یو می‌پیماید. دلیل این دگرگونی را محدودیت‌های روایی ایجادشده به خاطر رویدادهای دنیای سینمایی مارول اعلام کردند و گفتند که به دنبال آزادی بیش‌تر هستند تا داستان خودشان را روایت کنند.

به این ترتیب، هر چند سریال Your Friendly Neighborhood Spider-Man بخشی از ام‌سی‌یو به شمار می‌آید، اما در همان دنیای بنیادین نیست و در یکی از جهان‌های موازی جریان دارد که در آن تفاوت‌ها فراوان است… یا حداقل می‌بایست فرق‌های بسیاری وجود می‌داشت. شروع Your Friendly Neighborhood Spider-Man کم‌وبیش از این جهت ناامیدکننده است که با این که سازندگان به دنبال آزادی بیش‌تر برای روایت بودند و همچنین فرصتی وجود داشت تا اشتباهات مربوط به اسپایدرمن که در دنیای اصلی وجود داشت اصلاح شوند ولی بستر روایی دست نخورده باقی می‌ماند.

در این سریال باز هم خبری از امثال عمو بن پارکر، گوئن استیسی و مری جین واتسون نیست. حتی در حالی که در جهان بنیادین ورژن‌هایی متفاوت از فلش گوردون و جی. جونا جیمسون را شاهد بودیم، این شخصیت‌ها نیز در آغاز ماجرای پیتر پارکرِ Your Friendly Neighborhood Spider-Man دیده نمی‌شوند. همه‌ی این کاراکترها جزو کسانی هستند که نقش‌هایی برجسته در سرگذشت اسپایدرمن بازی می‌کنند و این که خبری از آن‌ها نیست توی ذوق می‌زند.

چنین چیزی باعث می‌شود تا با خود بیندیشید سازندگان این سریال انیمیشنی به دنبال چه گونه آزادی بودند؟ Your Friendly Neighborhood Spider-Man در یک دنیای موازی جریان دارد و پتانسیل تغییرات به هر شکلی وجود دارد اما خالقان اثر باز هم تصمیم گرفتند تا برخی از مهم‌ترین اشتباهات مربوط به مرد عنکبوتی تام هالند را تکرار کنند و دوباره خودشان را در همان غل و زنجیری قرار دهند که از جهان اصلی سراغ داریم.

نکته‌ی دل‌سردکننده‌ی دیگر نیز این است که هر چند به روزها ابتدایی تبدیل پیتر به اسپایدی سرمی‌زنیم ولی باز هم با چالش‌های کشف توانایی‌های او روبه‌رو نمی‌شویم. در واقع تنها چند ثانیه پس از نیش خوردن پیتر پارکر، می‌بینیم که او با تن‌پوش خانگیِ دست‌ساز خودش به مبارزه با تبهکاران روی آورده است و بر همه‌ی قابلیت‌های خود مسلط به نظر می‌رسد. همه‌ی این‌ها دست به دست هم می‌دهند تا در واقع به جای یک اثر کاملاً متفاوت از ام‌سی‌یو، بیش‌تر با ساخته‌ای مواجه باشیم که مناسب عنوان «چه می‌شد اگر نورمن آزبورن راهنمای پیتر پارکر می‌بود؟»

هر چند که نیمه‌ی نخست سیزن نخست Your Friendly Neighborhood Spider-Man با این موارد ناامیدتان می‌کند اما به مرور و با پیش رفت داستان، این سریال می‌تواند خودش را به رستگاری برساند. کاراکترهای جایگزین شخصیت‌های برجسته‌ی فرانچایز اسپایدرمن کمی حس تازگی را تزریق می‌کنند و شاید به اندازه‌ی آن‌ها خاطره‌انگیز و دوست‌داشتنی نباشند ولی پیوندهای قابل‌قبول و ماجراهای مناسب برای اسپایدی تازه‌کار ارائه می‌کنند.

گاهی شماری از خطوط داستانی کاملاً از ماجرای پیتر پارکر سوا می‌شوند و کاراکترهایی را درگیر می‌کنند که پارکر جوان هرگز با آن‌ها ملاقات نمی‌کند. می‌توان تعدادی از آن‌ها را تنها تلاش مارول در ارائه‌ی فن سرویس در نظر گرفت. البته این فن سرویس‌ها، اشاره‌ها و ایستر اگ‌ها در بعضی موارد محتویاتی پوچی هستند که کمکی به شخصیت‌پردازی و پیشبرد ماجرا نمی‌کنند و تنها می‌خواهند به چشم تماشاچیان آثار مارول و مرد عنکبوتی خوشایند باشند. با این حال می‌توان امیدوار بود این‌ها زمینه‌چینی‌هایی برای فصل‌های آینده‌ی Your Friendly Neighborhood Spider-Man باشند.

چیزی که شاید هواداران سرسخت مرد عنکبوتی را کمی بیازارد پیش‌بینی‌پذیری بیش‌تر رخدادهای سریال است. اگر با شخصیت‌های دنیای اسپایدرمن (و فرای آن، مارول) آشنا باشید، تقریباً می‌دانید که هر کدام از آن‌ها چه آینده‌ای خواهند داشت تا المان سوپرایز در Your Friendly Neighborhood Spider-Man، منهای اپیزود پایانی، نزدیک به صفر باشد.

از آن جایی که سخن درباره‌ی یکی از ساخته‌های دنیای سینمایی مارول است، طنز هم جزوی سوایی ناپذیر از اثر محسوب می‌شود. می‌دانیم که پیتر پارکر روی هم رفته کاراکتری شوخ‌طبع به حساب می‌آید. با همه‌ی این اوصاف، در دنیایی که پر است از شخصیت‌های خوشمزه و بذله‌گو، شوخی‌ها و مزه‌پرانی‌های اسپایدی نیز رنگ می‌بازد و همچون همه‌ی دیگر کاراکترهای ام‌سی‌یو نمود می‌کند. البته این که کم‌وبیش هیچ کدام از شوخی‌ها هم به دل نمی‌نشند و لبخند به لب نمی‌آورند هم به بدتر شدن وضعیت طنز Your Friendly Neighborhood Spider-Man می‌افزایند.

با همه‌ی این موارد ولی می‌توان بخش روایی این سریال را نقطه‌ی قوت آن دانست. به طور قطع سریال Your Friendly Neighborhood Spider-Man یکی از بهترین ساخته‌های مارول استودیوز از سویه‌ی داستانی در چند سال گذشته به شمار می‌آید. بزرگ‌ترین نکته‌ی منفی این اثر انیمیشنی، خود پویانمایی آن است.

تصاویر تبلیغاتی و بازاریابی Your Friendly Neighborhood Spider-Man و حتی استیل فریم‌هایی که از تعدادی از سکانس‌های این اثر دیده می‌شوند نویدی از ریسک‌پذیری و گزینش یک آرت استایل متفاوت می‌دهند. این سبک هنری بیش‌تر اشاره‌ای به کمیک‌های کلاسیک اسپایدرمن است. به خودی خود چنین چیزی مثبت ارزیابی می‌شود. اما هنگام تماشای سریال متوجه شماری نسبتاً بالایی از مشکلات می‌شوید.

تعدادی از کاراکترهای Your Friendly Neighborhood Spider-Man هستند که با کم‌جزئیات‌ترین حالت ممکن طراحی شده‌اند. در کنار ابتدایی‌ترین جزئیات چهره‌شان، در واقع این شخصیت‌ها به مانند پرل و نیکو تنها یک مدل کاراکتر دارند و در همه‌ی ۱۰ قسمت با همان پوشش‌ها ظاهر می‌شوند. برخی از شخصیت‌ها همچون زن عمو می و نورمن آزبورن نیز تنها چند ثانیه از نزدیک به ۳۰۰ دقیقه‌ی سریال با ظاهری متفاوت به نمایش درمی‌آیند.

این کمبود جزئیات باعث می‌شود تا حتی کار صداپیشگان هم دشوار از آب درآید. با این که هنرمندان سرشناسی مثل چارلی کاکس، هیو دنسی و کولمن دومینگو از جمله صداپیشگان این سریال هستند ولی هماهنگی بین پویانمایی و صداپیشگی آن‌ها به شکل مختصری برقرار می‌شود. نه از آن جهت که صداپیشگی‌ها ضعیف است، بلکه به این خاطر که کمبود جزئیات انیمیشنی باعث می‌شود تا تماشاچی احساساتی که در آوای صداپیشگان هست را در پویانمایی نبیند.

آشکارترینِ این ناهماهنگی‌ها را می‌توان برای شخصیت پرل مشاهده کرد که جزئیات چهره‌اش در کمینه‌ترین حالت ممکن است و به سختی با جنبه‌ی دیداری می‌توان فهمید که در حال بیان چه احساسی‌ست تا تلاش کتی انگ در صداپیشگی را به چالش بکشد.

برای مقایسه شاید چیزی بهتر از کمیک پیش‌درآمد رسمی Your Friendly Neighborhood Spider-Man نتوان یافت. حتی در این کمیک نیز بیش از خود انیمیشن به جزئیات طراحی‌های پرداخته شده است که باعث می‌شود به این فکر بیفتید آیا این ضعف‌های انیمیشنی عامدانه و برای کاهش هزینه‌ی تولید بودند یا نه؟

این کمبود جزئیات را می‌توان در بخش‌های دیگر Your Friendly Neighborhood Spider-Man هم دید. برای نمونه سایه‌پردازی‌ها و سایه‌روشن‌ها چندان مورد توجه نیستند؛ به ویژه در نیمه نخست فصل ۱. در واقع در نیمه‌ی اول سیزن یک سریال مرد عنکبوتی حتی خیابان‌های شهر پرجمعیتی مثل نیویورک مرده و بی‌روح به نمایش درمی‌آیند.</ p>

در صورتی که این سریال از هر لحاظ از کمبود بودجه رنج نمی‌برد و بسیاری از سایر جنبه‌های این انیمیشن همچون طراحی شخصیت‌ها یا گرافیک بصری سرزنده و عالی هستند. از همین رو می‌توان این نقیصه را تنها به سبک انیمیشنِ خاص آن مربوط دانست که یک اثر سرگرم‌کننده را از آن‌چه که می‌بایست باشد کمتر کرده است.