🌟 بردی کوربت تو طولانی‌ترین فیلمش تا حالا، آدرین برودی رو گرفته و از یه یهودی لهستانی، یه یهودی مجاری ساخته که تو دهه 1950 به آمریکا مهاجرت می‌کنه تا شاید اونجا به‌عنوان یه معمار هنرمند به رؤیای آمریکایی برسه. 🎬 تو این قصه 3 ساعت و 22 دقیقه‌ای (که با یه استراحت کوتاه به 3 ساعت و 45 دقیقه می‌رسه)، کوربت به سختی‌های یهودی‌ها تو زمان نازی‌ها، مهاجرت به آمریکا، حال‌وهوای دهه 1950، شکاف طبقاتی و نژادی، جنسیت، خانواده، اعتیاد، تقابل مردونگی و زنانگی و کلی موضوع دیگه می‌پردازه. 🌍 از کوربت که با دوربین آروم و دقیقش هر مفهومی رو تا ته خط به مخاطب نشون می‌ده، کمتر از اینم انتظار نمی‌ره. ولی آیا تونسته این ایده‌ها رو تو یه داستان جذاب جمع کنه؟ همراه باشین تا نقد فیلم [The Brutalist] رو بخونیم.

🌟 کوربت با لول کراولی، فیلمبردار مورد علاقه‌ش که تو فیلم‌های قبلیش (Vox Lux و The Childhood of the Leader) باهاش کار کرده، کل فیلم رو با سیستم VistaVision و فیلم خام 35 میلی‌متری گرفته؛ کاری که سال‌هاست کسی انجامش نداده. 🎥 هدفش این بوده که یه فیلم از اون دوره رو با همون تکنولوژی قدیمی و دوربین‌های افقی بسازه تا حس تاریخ رو بهتر برسونه؛ چیزی که همیشه براش مهمه. با طراحی لباس، دکور و گریم هم خیالمون از این بابت راحته.

🌍 هنر کوربت اینه که دوره‌های تاریخی رو با دقت، با دوربین وسیع و ریتم آروم نشون می‌ده، طوری که شخصیت خیالیش کاملاً تو فضای واقعی تاریخ جا می‌افتد. 👀 اگه ندونین، فکر می‌کنین این آدما واقعی‌ان و بعد فیلم می‌تونین دنبالشون تو اینترنت بگردین. برای لازلو توث با بازی آدرین برودی هم همین حسو دارین.

🌟 آدرین برودی رو با همچین نقش و بازی‌ای کمتر دیدیم. 🤔 اولش فکر می‌کنین اینم یه جور دیگه از نقشای همیشگیشه و با بعضی حرکتا و حالتای صورتش این حس قوی‌تر می‌شه. ولی لازلو توث با هیچ‌کدوم از نقشای قبلی برودی جور نیست. 🌟 بازی برودی تو “The Brutalist” مثل “پیانیست” و “دیتچمنت” یه نقش کلیدی و ماندگاره. ولی با وجود بازی فوق‌العاده‌ش، خود لازلو خوب نوشته نشده. نه کاریزمای یه هنرمند نابغه اروپایی رو داره، نه عمق یه آدم زجرکشیده رو، و نه تصمیمایی می‌گیره که از یه هنرمند مستقل انتظار می‌ره. به همین خاطر، بیننده بیشتر با خود برودی همراه می‌شه تا نقشش.

🌍 شخصیت‌ها قبل از شروع قصه به آخر خط رشدشون رسیدن و ما فقط نیت‌ها و تصمیمات بعد از این رشد رو می‌بینیم، نه اینکه تو فیلم با اتفاقا بزرگ بشن. ⚡ تقریباً هیچ اتفاقی رو شخصیت‌ها اثر نمی‌ذاره و این عجیبه. اول فیلم، هر شخصیت براتون جذاب و پررمزه و به‌خاطر رشدیافتگیش، عمق داره؛ دلتون می‌خواد با جلو رفتن قصه بفهمین تو گذشته چی بهشون گذشته که الان این نگاه و هدفارو دارن.

🌟 ولی این جذابیت کم‌کم کم می‌شه و بقیه شخصیت‌ها مثل لازلو چیزی برای شکوفایی ندارن. 📜 قصه یه سری دلیل می‌آره، ولی سریع رد می‌شه و روشون کار نمی‌کنه که بیننده درگیر بشه. انگار کوربت عمداً کاریزما رو از شخصیت‌ها گرفته. شاید اولش این روش برای قصه واقعی به نظر بیاد، ولی زیادی رفتنش باعث شده بیننده از شخصیت‌ها دور بشه. تو زندگی واقعی هم تو همچین موقعیتایی، آدما کارایی می‌کنن که شخصیتشونو بهتر می‌کنه و کاریزما پیدا می‌کنن.

🌍 فقط ارژیث، زن لازلو (با بازی فلیسیتی جونز)، استثناست و یه حس استواری به قصه می‌ده. 💪 فلیسیتی جونز از نیمه دوم، بعد استراحت کوتاه، میاد و جریان فیلمو عوض می‌کنه. چیزی که تو نیمه اول به‌خاطر نبودش گم بود، تو نیمه دوم پیداش می‌شه و با نیمه اول تقابل پیدا می‌کنه.

🌟 یعنی تقابل زنانگی با مردسالاری. خوشبختانه زنانگی تو فیلم کوربت پرخاشگری یا تهاجم نیست، بلکه رفتارای به‌موقع تو جاهای درست قصه‌ست. 💡 با اومدن این عنصر، داستان به سمتی می‌ره که تو نیمه اول نمی‌شد. بازی فلیسیتی جونز تو نقش ارژیث عالی و به‌یادموندنیه، ولی سناریو فرصتی که برای نشون دادن صلابت زنانگیش می‌ده، بازم اونو یه زن یهودی محکم نشون می‌ده، نه یه الگوی اخلاقی برای هر زنی.

🌍 روایت کوربت تو “The Brutalist” مثل کارای قبلیش با سکانسای طولانی و کم‌برشه تا هر چی از قصه می‌خواد رو با دیالوگ‌ها، پیچیدگی بحث‌ها، زبان بدن بازیگرا و حتی سکوتشون نشون بده. 🎥 وقتی جدا به هر سکانس نگاه کنین، کیفیت بالای تولید، فیلمبرداری و نور عالی، حرکت و توقف به‌جای دوربین، و چیدمان هوشمندانه شخصیت‌ها تو قاب، شما رو شگفت‌زده می‌کنه.

🌟 بعضی سکانسا انقدر تنش و گیرایی دارن که ناخودآگاه شما رو با خودشون می‌برن، جاتون می‌دن تو صحنه و نفس‌تونو با شخصیت‌ها هماهنگ می‌کنن. ⚡ ولی وقتی این سکانسا به هم وصل می‌شن و یه قصه کلی می‌سازن، اون قصه اون‌طور که باید درگیرتون نمی‌کنه. انگار یه چیز ازتون دوره، بهتون ربط نداره، چیزی که تو زمان فراموش می‌شه. ولی همین چیز فراموش‌شدنی، یه سری چیزای ابدی داره؛ مثل بازی برودی و سکانسای عاشقانه. 💕 این عاشقانه‌ها اگه جدا بشن و فیلم کوتاه بشن، بازم تحسین منتقدا و بیننده‌ها رو می‌گیرن.

🌍 هر سینما دوستی باید “The Brutalist” رو ببینه، ولی تمرکز اصلی قصه روی یهودی‌ها، آداب و سختی‌هاشون، فیلمو برای مخاطب عام غیر یهودی یه کم دور از دسترس می‌کنه. 📽️ هر ایرادی هم از سناریو بگیرین، آخرش خوشحالین که همچین فیلمایی هنوز ساخته می‌شن؛ فیلمایی با مقیاس بزرگ، کیفیت تولید بالا، تاریخ‌گو، با دقت به جزئیات، دوربین وسیع برای قصه‌ای عمیق، و دوربین نزدیک برای گرفتن احساسات پنهان آدما، حتی اگه تو پرداختش اون‌طور که باید موفق نشه. 🌟 می‌شه امیدوار بود موفقیت این فیلم تو گیشه‌ها باعث بشه بازم فیلمایی با این ریتم آروم، سکانسای طولانی و نگاه جاه‌طلبانه ببینیم.

🎥 “The Brutalist” یه اثر تکنیکی فاخر با مقیاس بزرگه که با سکانسای طولانی و گیراش تا آخر همراهتون می‌کنه. ولی وقتی این سکانسا یه قصه کلی می‌سازن، اون قصه ازتون دوره، انگار ربطی بهتون نداره. شخصیت‌ها رو فراموش می‌کنین و فقط یه سری اصول کارگردانی و خلق سکانس می‌مونه که برای سینما دوستا جذابه.