سینما از دهه ۸۰ بارها به ایده خلق انسان با فناوری پرداخته است. از Weird Science (۱۹۸۵) که دو نوجوان با کامپیوتر، دختر رویاهایشان را می‌سازند، تا Deadly Friend (۱۹۸۶) و Cherry 2000 (۱۹۸۷) که آینده‌ای پر از ربات‌های جایگزین انسان را نشان می‌دهند. این روند با Companion ادامه یافت، تأکیدی بر وسوسه همیشگی انسان برای ترکیب تکنولوژی و روابط انسانی. 🚀💡
🤖💔 دوست‌دخترهای رباتیک: از Twilight Zone تا واقعیت
ایده‌ی همراهان مصنوعی هوشمند دیگر فقط علمی‌تخیلی نیست! از The Lonely در Twilight Zone تا برنامه‌ی Eva AI (۲۰۲۳)، شاهد رشد تکنولوژی در روابط عاطفی هستیم. اما آیا این پیشرفت نگران‌کننده است؟ مدیر Full Stop Australia هشدار می‌دهد که کنترل کامل روی یک پارتنر ایده‌آل، خطرناک است. برخی کاربران حتی در فضای مجازی از “پارتنرهای” هوش مصنوعی سوءاستفاده کرده‌اند! آیا آینده‌ای داریم که حتی ربات‌ها هم از روابط ناسالم فرار کنند؟ 🤯🚨
🤖🎭 آیریس و کابوس Stepford Wives
اولین دیدار آیریس (سوفی تاچر) و جاش (جک کوید) در Companion به شکل یک سناریوی از پیش برنامه‌ریزی‌شده رخ می‌دهد. جاش پرتقال‌ها را به عمد می‌اندازد تا مکالمه‌ای “رمانتیک” آغاز شود، اما این فقط بازآفرینی یک کلیشه است! 🍊💔 این لحظه یادآور فیلم کلاسیک دیستوپیایی The Stepford Wives (۱۹۷۵) است، جایی که مردان همسرانشان را با ربات‌های مطیع جایگزین کرده‌اند. آنچه روزی یک داستان هشداردهنده بود، حالا در دنیای واقعی در حال تبدیل شدن به یک حقیقت ترسناک است! 😨🚨
🤖🔗 کنترل، قدرت و سرنوشت هوش مصنوعی
داستان‌هایی مثل Ex Machina و Companion به دو انگیزه‌ی اصلی در خلق ربات‌های زنانه اشاره دارند: نیاز به کنترل یا خواستِ خدا بودن. نیتن (اسکار آیزک) در Ex Machina یک میلیاردر مهندس است که ربات‌های هوش مصنوعی را برای استفاده شخصی‌اش می‌سازد. غرور او باعث نابودی‌اش می‌شود، زیرا معتقد است احساسات چیزی نیست جز ابزاری برای سلطه‌گری! 😈💰
در Companion، کمپانی Empathix به جاش اطلاع می‌دهد که آیریس “کاملاً قابل کنترل” است. این دیدگاه یادآور جمله‌ی تکان‌دهنده‌ای از I Spit On Your Grave است: “چیزی که در زنان دوست دارم، تسلیم شدن کامل آن‌هاست!” 😨 این میل به کنترل مطلق، بُعد تاریک فناوری را نشان می‌دهد، جایی که انسان‌ها به‌جای همراه، صرفاً ابزارهای مطیع خلق می‌کنند.
🤖🔥 دوست‌دخترهای مصنوعی؛ آینده‌ای خطرناک؟
بعضی‌ها معتقدند که دوست‌دخترهای مصنوعی راه‌حلی برای تنهایی انسان‌ها هستند، اما واقعیت این است که بسیاری از افراد از این فناوری برای کنترل زنانی که قدرت دفاع از خود ندارند استفاده می‌کنند. 🎭 در نمایش Dropout Presents، شخصیت ونسا 5000 (کورتنی پائورسو) بررسی دقیقی از رابطه‌ی جامعه با زنان، صمیمیت و تکنولوژی ارائه می‌دهد.
ونسا در دیالوگی طنز اما هولناک می‌گوید:
💬 “شاید یک روز ونساها بتوانند بچه‌های انسان را حمل کنند، یا تحت کنترل دولت باشند، یا حتی به سلاح‌های نظامی تبدیل شوند!”
ایده‌ی فم‌بات‌هایی که با چهره‌های زیبا قربانیان را فریب می‌دهند و حتی از سینه‌ی خود تیراندازی می‌کنند (!) ابتدا خنده‌دار به نظر می‌رسد، اما اگر این تکنولوژی رواج پیدا کند، آیا طغیان هوش مصنوعی دور از ذهن است؟ Companion هم دقیقاً به این نگرانی‌ها می‌پردازد. 😨💡
🎥🤖 ربات‌ها؛ بازتابی از ذات انسان‌ها؟
فیلم‌هایی مثل The Terminator، I, Robot و 2001: A Space Odyssey همیشه آینده‌ای دیستوپیایی را به تصویر کشیده‌اند که در آن ربات‌ها علیه انسان‌ها می‌شورند. اما آیا واقعاً هوش مصنوعی ذاتاً شرور است؟ یا فقط آینه‌ای از ویژگی‌های خوب و بد سازندگانش؟ 🔄
🎙 فرانکلین ریچ، نویسنده‌ی The Artifice Girl، می‌گوید:
💬 “هوش مصنوعی بیش از هر چیز، بازتاب بهترین و بدترین ویژگی‌های انسان‌هاست.”
در Companion هم آیریس خطرناک نیست چون ذاتش این‌طور است، بلکه خشونت و بی‌رحمی انسان‌ها را منعکس می‌کند. او ابتدا یاد می‌گیرد که قربانی باشد، اما در نهایت راهی برای مقابله و گرفتن آزادی‌اش پیدا می‌کند. ✊💡
👁 ما فقط به هوش مصنوعی آموزش نمی‌دهیم؛ بلکه می‌توانیم از آن بیاموزیم و خود را از ظلم نجات دهیم.